گرچه ما را بهره غیر از غم در این دنیا نَگشت گریه‌ها کردیم اما عُقده‌ی دل وا نگشت لیک بر ما ناامیدی چیره زین غم‌ها نگشت دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت دائما یکسان نمانَد حال دوران، غم مخور ای فرو برده ز محنت‌های دوران سر به جیب ناامیدی عیب دارد، نامُرادی نیست عیب زندگی جزر است و مَد و گه شباب و گاه شیب هان! مشو نومید چون واقف نِی‌ای ز اسرار غیب هست اندر پرده بازی‌های پنهان، غم مخور سهل باشد در ره جانان اگر بینی ستم نوش اگر خواهی، تحمل بایدت از نیش هم خانه‌ی دل را مکن از یأس جولانگاه غم در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان، غم مخور وصل اگر خواهی، بباید محنت هجران کشید کز پس هر شامِ تاری می‌دمد صبح سپید بشنوید از خواجه‌ی شیراز، حافظ، این نوید گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد ناپدید هیچ راهی نیست کان را نیست پایان، غم مخور

گسترده باز سایه به گیتی، بلای جنگ در داده دیوِ فتنه ز هر سو، صلای جنگ در کف گرفته اهرمنِ دون، لوای جنگ بر ضدِ صلح بسته کمر، ناخدای جنگ خواهد جهان دوباره کند مبتلای جنگ ای مردمان! ز فتنه‌ی نامردمان پست بر کاخ صلح گر که ز نو اوفتد شکست دنیا و هرچه هست در او می‌رود ز دست گر بر حیات کشور خویش‌اید پای‌بست همت کنید از پیِ محو و فنای جنگ خواهند ناکسانِ جهان‌خوارِ زشت‌کیش بهرِ بقای غارت و حفظ بساط خویش ویران جهان و خَلق جهان جمله را پَریش دامن زنند زان همه‌جا بیشتر ز پیش بر آتشِ زبانه‌کشِ جان‌گزای جنگ گر مردم جهان همه از هر مرام و کیش از بهر حفظ شهر و دیار و حیات خویش بنهند متفق همه با هم قدم به پیش بی‌شک توان به همت بسیار و سعیِ بیش از ریشه برکَنَند بساط و بنای جنگ