شما در ایران نمی‌توانید نمایشنامه ای بنویسید که مثلاً خیاط یک نقش منفی در نمایشنامه داشته باشد یا یک راننده تاکسی یا یک کارمند دولت و بعد تمام اشخاص در هر صنف و هر کار. چرا که دستگاه حکومتی خوش بینی و امیدواری به وضع موجود را یکی از راه‌های مصالحه بین مردم و دولت می‌داند. هیچ کس حق ندارد از کسی انتقاد کند یا به نظر اولیای امور اهانت کند، جز خود دستگاه حکومتی که دائم این کار را می‌کند و این را حق مسلم خود می‌داند و می‌شمارد. هر نوع جرأت و جسارت محکوم است. چرا که ممکن است چنین تعبیر شود که جز دولت کس دیگری همچین اجازه ای دارد! دولت، یا بهتر بگویم قوه‌ی مجریه، خود را قادر مطلق می‌داند و چنین هم رفتار می‌کند، احدی حق چون و چرا ندارد. و هر سؤالی ده‌ها عارضه به دنبال دارد و هر عارضه صدها تهمت و برچسب برای سؤال‌کننده. بدین‌سان سانسور به معنی وسیعی مطرح می شود. دستگاه حکومتی خود به شدت سانسور می‌کند، سازمان‌های وابسته را به سانسور وا می‌دارد و از اتحادیه‌های فرمایشی صنفی برای سانسور استفاده می‌کند و آخر سر همه را به جان مردم می‌اندازد.