تببین مختصر و جامعی از تاریخ هرمنوتیک شامل زوایای و جوانبی که استادانه توسط گروندن تبیین شده است. خصوصاً دو فصل آخرش درباره هرمنوتیک پست مدرن و کلیت هرمنوتیک بسیار خواندنی بود.
        

          سال گذشته در کلاس هرمنوتیک دکتر  امیر مازیار  که از سوی آموزشگاه شمسه برگزار شد با این کتاب آشنا شدم. کتاب در عین اختصار هیچ چیز را از قلم نینداخته است و طرح کلی هرمنوتیک را از اشکال اولیه کلاسیک تا هرمنوتیک گادامر و هایدگر" فلسفه کلی فهم" به شکلی واضح  ترسیم می‌کند. کاربرد کلمه "هرمنوتیک" اغلب معطوف به یکی از این سه معناست: 
"۱. هرمنوتیک کلاسیک که به معنای روش تفسیر متون خاصه متون مقدس با تاکید بر علوم ثلاثله‌ی نحو و بلاغت و جدل است به نحوی که فرآیند گفتار معکوس شود تا فهم متن صورت بگیرد. مقصود از معکوس سازی حرکت از متن یا  بلاغت به سمت گفتار و نتیجتا دستیابی به تفکر پساپشت گفتار برای درک نیت مولف  است. سردمدار این هرمنوتیک فردریش شلایرماخر متاله و فیلسوف همعصر با ایدئالیست‌های آلمانی است که کوشید تا هر چه بیش‌تر تفسیر متون، خاصه متن عهد جدید را  روشمند سازد.
۲. هرمنوتیک  ویلهلم دیلتای فیلسوف قرن نوزدهمی تاریخ اندیشی که در اندیشه طرح افکنی روشی کلی برای کار در حوزه علوم انسانی بود. او دریافته بود که پیشرفت و ارجمندی علوم تجربی مرهون روشمندی است و این مسئله او را بر آن داشت که در پی تدوین روشی برای علوم انسانی( فلسفه، ادبیات، تاریخ و علوم اجتماعی) باشد.
۳. هرمنوتیک در دایر مدار اندیشه مارتین هایدگر کلیت یافت و از قلمرو علوم انسانی فراتر رفت و به فلسفه کلی فهم تعبیر شد. به تعبیر وی  وجود یا همان اگزیستانس  از پیش غرقه در تفاسیر است  و هر مواجهه ای با  جهان از معبر زبان و زمان عبور می‌کند‌. این دو  بر وجه زمانمند و زبانمند فهم انسانی تاکید می‌کنند."
علاقمندان به ادبیات، فلسفه، علوم انسانی و دین پژوهی  با مطالعه این کتاب مهیای مطالعه کتب جدی تر در حوزه هرمنویتک خواهند شد.