فیلم بردار کمی خود را بالا کشید تا تصویر بهتری بگیرد.یک هواپیمای صربی،با دنباله ای از آتش و دود در حال سقوط داخل دریا بود.شعله های آتش با غروب آفتاب سپتامبر تلاقی عجیبی داشت.بلافاصله در سمت راست تصویر،هواپیمای دیگری،زیر پتوی آفتاب در آتش و دود گرفتار شده بود.فیلم بردار لنز دوربین را چرخاند تا چهره یک سرباز کروات را نشان دهد که 
پشت ضد هوایی نشسته بود و با ناباورزی هواپیماها را با دست نشان می داد و میگفت «هردوتاشون!هردوتاشون سقوط کردن!»
هر دو شبکه پر شد از تصاویر 
سقوط هواپیماها،بعدها در تمام دوران جنگ،این تصاویر به نشانی مبدل شد از قدرت نیروی نظامی ما،فریاد «هردوتاشون سقوط کردن»شده بود قوت قلب ها،هرگاه بر صفحه تلویزیون این صحنه را می دیدیم،هربارکسی در خیابان این عبارت را به زبان می آورد،هر دفعه از دریچه بالا خانه همسایه صرب مان آن را فریاد می زدیم،حس میکردیم که بی شماریم،تا بن دندان مسلحیم و از همه مهم تر این که،جنگ را برده ایم.