چون امید چاره بُرید و مرد آن‌چه را که از آن می‌ترسید دید، گر نیک بنگری غم و اندوهش به انجام رسیده است. بر دردهای گذشته سوگواری کردن درد تازه به خود کشیدن است. آن‌چه را روزگار از دستت برد به شکیبایی هیچش توانی شمرد. آن‌که مالش برفت و خم به ابرو نیاورد از زیان خود سودی بازیافت کرد، چه اگر عمر را به غم بیهوده بکاهد زیانی بر زیان خود بیفزاید.