امام صادق علیه‌السلام فرمودند: هرگاه به بالين كسى رفتيد كه در حال جان دادن است، اين دعا را براى او بخوانيد:" الّلهُمّ اغْفِرْ لي الْكَثيرَ مِنْ مَعاصيكَ وَاقْبَلْ مِنّي الْيَسيرَ مِنْ طاعَتِكَ"

امام رضا علیه‌السلام به یارش که در بستر بود، فرمود: مرگ را چگونه مى‌دانى؟ او در پاسخ گفت كه مرگ را بسيار سخت و دردناك مى‌دانم. امام علیه‌السلام فرمود: ايمان خود را به خدا و ولايت ما اهل‌بيت محكم كن، كه مرگ را آسوده خواهى يافت.

امام صادق علیه‌السلام فرمود: نه، به خدا قسم، مؤمن مرگ را بسيار دوست دارد! چون عزرائيل براى گرفتن جان مؤمن مى‌آيد، در آغاز، مؤمن دچار هراس مى‌شود. اما عزرائيل به سخن درمى‌آيد و خطاب به مؤمن مى‌گويد: نترس و هراس نداشته باش، زيرا كه من از پدر، نسبت به تو مهربان‌تر خواهم بود. اى مؤمن! چشم خود را باز كن! نگاه كن! اين رسول خدا است، آن‌ها هم حضرت على و حضرت زهرا و امام حسن و امام حسين و بقيه امامان علیهم‌السلام مى‌باشند كه به ديدن تو آمده‌اند. پس مؤمن چشم خود را باز مى‌كند و مى‌بيند كه چهارده معصوم علیهم‌السلام در كنار اويند! آن‌گاه صدايى به گوش مؤمن مى‌رسد. خدايا، اين صداى كيست؟ اين صداى فرشته‌اى از فرشتگان الهى است كه مأمور مى‌باشد تا اين كلام خدا را به گوش مؤمن برساند. آرى، خداى متعال دستور داده است تا اين فرشته از طرف او با مؤمن چنين بگويد: اى بندهٔ من! به سوى پروردگار خود بازگرد تا با بندگان خوب من (چهارده معصوم) همراه باشى و وارد بهشت من گردى. مؤمن چون اين صدا را مى‌شنود كه خداى متعال او را به سوى خود فرامى‌خواند و از او دعوت مى‌كند تا در بهشت او مسكن گزيند، مرگ را در كام خود شيرين مى‌يابد و عاشق مرگ مى‌شود.

يكى از ياران امام صادق علیه‌السلام، از آن حضرت در مورد گريهٔ مؤمن در موقع جان دادن، سؤال نمود. سؤال او اين بود: به راستى چرا مؤمن هنگام مرگ، اشك مى‌ريزد؟ امام صادق علیه‌السلام در جواب او فرمود: آن لحظه‌اى كه مؤمن، نگاه مى‌كند و مى‌بيند كه رسول خدا، به بالين او آمده است، اشك شوق مى‌ريزد! بعد امام صادق علیه‌السلام فرمود: آرى، انسان هنگامى كه عزيز خود را (كه به او خيلى علاقه دارد) مى‌بيند، اشك شوق مى‌ريزد.