یادم انداخت درونِ من پروانه‌ای وجود دارد، درحالی‌که من فقط یک کرمِ کرک‌دار می‌بینم. من معنای زندگی خودمو خلق می‌کنم اما هدفش رو نه، چون خالقِ خودم نیستم.
تصویرسازی کتاب خیلی گوگولی و دوست داشتنی بود.
        

          در مورد معنای زندگی بود اما با پوشش داستانی
هرچی بگم بازم کم است
فوق‌العاده است 
        

          این واقعیت که هر چیزی توی این دنیا روزی خسته کننده و تکراری میشه واقعیت آزار دهنده ای هست که اکثرا" تجربش کردیم. اینکه مهم نیست تا کجا بالا بریم، چقدر پولدار باشیم یا متراژ خونه هامون چقدر بزرگ باشه یا اصلا کشوها و کمد هامون رو با چقدر طلا و لباس  و هزار جور چیز دیگه پر کنیم، حقیقت اینه که ذات ما آدم ها اینه که از هر چیزی، حالا هر چه قدرهم خوب و خارق العاده، یک روز خسته میشه

اون زمانی که همه چیز در اطرافمون خسته کننده و تکراری و حتی گاهی اوقات آزار دهنده میشه ، درست همون لحظه ست که به دنبال مفهوم واقعی زندگی هامون می گردیم،همون لحظه ست که در مسیرمون توقف می کنیم و به اطرافمون نگاه میکنیم و از خودمون می پرسیم که آیا واقعا مسیر درستی رو انتخاب کردیم؟ اینکه آیا خوشبختی واقعی رو می تونیم در انتهای همون مسیری پیدا کنیم که آدم های دیگه رفتن 

من فکر میکنم این مساله که اکثر آدمها "مسیری" رو برای رسیدن به هدف هاشون انتخاب می کنن صرفا" نمی تونه به این معنی باشه که اونا راه درستی رو انتخاب کردن. شاید اصلا این آدم ها نمی دونن که مقصد واقعی شون کجاست ؟! ، شاید اونا فقط دنباله روی آدم های دیگه ای بودن و اون آدمهای دیگه دنباله رو بقیه!. حالا اون وسط اینکه تو چقدر جسارتشو داشته باشی که بر خلاف این جریان پیش بری، شده فقط یک قدم ، اون دیگه به خودت و عظم راسخت برای رسیدن به هدف واقعی زندگیت بستگی داره

همه ی حرف این کتاب این بود که مهم نیست در مسیر زندگی مون چقدر ثروت به دست بیاریم، چقدر علم و قدرت کسب کنیم و چقدر دنباله رو بقیه باشیم ، تا زمانی که نتونیم معنای واقعی زندگیمون رو پیدا کنیم نمی تونیم آروم بگیریم، چون در مسیر اشتباهی، هیچ چیزی، به جز مدت کوتاهی، نمی تونه ارضا کننده خواسته ی قلبی و واقعی مون باشه