دست هام به دیوار غل و زنجیر شده بود و پوستم از فرو رفتن تیغ‎های تیز و زهرآلود می سوخت و نفس‎هام به شمارش افتاده بود...نمی‎خواستم مقاومت کنم، نمی‎خواستم زنده بمونم، مرگ رو به تسلیم شدن در برابر خواسته‎های اونا ترجیح می‎دادم...چشم‎هام هوشیار به رو به رو دوخته شدن جایی که دختری با صورت خون آلود و کبودی‎های سیاه رنگ روی شونه‎هاش بی هوش داخل محفظه ی شیشه‎ای پر از آب پرت شد...سلول به سلول بدنم به تقلا افتاد، داشت زیر حجم آب خفه می‎شد و من تماشاچی این بازی ناعادلانه بودم! گرگ درونم به تکاپو افتاد، بدنم بانافرمانی از مغزم شروع به تغییر کرد، زنجیرها با صدای بلند پاره می شدن و پوستم شکافته می‎شد و تنها درد بود که وجودم رو در بر می‎گرفت...غرشی از اعماق وجودم نامش رو فریاد زد:«لوسی...»