ببینید این کتاب با این هدف نوشته شده بود که مخاطب رو ترغیب به خوندن خود مجموعه کنه، درسته؟
اما برای من تنها کارکردش این بود که فکر کنم تنها درصورتی باید سراغ خوندن «در جستجوی زمان از دست رفته» برم که واقعاً هیچ کتاب، گزینه و یا کار بهتری نداشته باشم که با زندگی‌م کنم.
کتاب خیلی بد نوشته شده. درهم برهم. باور نمی‌کنم اینم به‌خاطر پیچیدگی زبان پروست بوده باشه. اگر که اینطوره، باز هم انتخاب من سر و کله زدن با کامن‌سنس پیچیده نگارش شده نیست.
خب، فکر می‌کنم به اندازه کافی هِیت کرده باشمش. :))
        

          بسم‌الله 
پسش دادم به کتابخانه. نمی‌توانستمش!
آندره موروآ(که اصلا نمی‌دانم کیست!) گفته «این اثر سادگی و عظمت یک کلیسا را داراست» 
حالا این جمله باعث می‌شود برای اعتراف به اینکه تا آخر هم نخواندمش، تا یکشنبه صبر کنم؟ احتمالا چون نه مسیحی‌ام نه فرانسوی لزومی ندارد. 

مفاهیم عمیق و ثقیلی را می‌خواندم در رابطه‌هایی سطحی و حتی شنیع. پروست را آدمی دیدم که در عمق یک متری استخرِ معنا و عشق و خیال، شنای پروانه می‌رود. از دیدن اینهمه تقلا فقط ترحم و شفقت بود که به حال بدبختی‌های انسان بی جاودانگی، روی مغزم تلنبار می‌شد.
حالا بماند که یک روز دخترم کمی با جلد کتاب ور رفت و پرسید «مامان! در جستجوی زنان از دست رفته یعنی چی؟» و من ریسه رفتم از خنده. اصلا با این سوالش باب جدیدی در پروست شناسی گشود.

 اگر کتابخوانان جهان به دو دسته‌ی در جستجوی زمان از دست رفته خوان و در جستجوی زمان از دست رفته نخوان تقسیم می‌شوند، ترجیح می‌دهم که چهار هزار صفحه در جستجوی زمانی برای از دست رفتن نباشم.
روح مهدی سحابی حتما از پنجره کلیسای کومبره ناظرم است و زیر لب فحشی، نفرینی حواله‌ام می‌کند.
  بنظرم بجای یکشنبه‌ها اتاق اعتراف رفتن، می‌شود جمعه‌ها استخر رفت اصلا. منتها قسمت عمیقش!