اندن ،،مجموعه داستان های پیوسته ،مرتضی فرجی ،عضو فعال خانه رمان حوزه هنری استان همدان از نویسندگان و مدرسان پرتلاش ادبیات داستانی است که این مجموعه با نگاهی به اقلیم ،فرهنگ ،آداب و هنر همدان به رشته تحریر درآمده است
        

          ماندن داستانی است از آدم هایی که نمی مانند.
داستانی از کوچه بازارهای همدان و آدم های اون؛ آدمایی که رفته رفته کمرنگ تر میشن‌ و در نهایت  فقط چند خاطره ازشون باقی میمونه.
مجموعه داستانی متشکل از هفت داستان ؛هفت داستانی که در‌ یک نقطه به هم میرسن و مانند تکه های پازل همدیگرو تکمیل می‌کنن و رنگ دیگه ای به این داستان میبخشن.
هفت داستان راجع به عشق، دلتنگی ، درد، محبت ، عذاب و... که نویسنده به خوبی این احساسات مختلف رو به مخاطب داستان انتقال داده.
        

          چنین کتابی را در خلوت و با حوصله باید خواند و لذت برد که قوی بود و هر صفحه و سطر و داستانش حرفی داشت. یک روزه خواندمش و دلتنگ دیار همدان شدم که چندباری میهمانش بوده ام.
        

          جناب فرجی مدرس داستان نویسی دوره‌ی پیشرفته در حوزه هنری همدان بود. با روحیات خاص و درونگرا از آن‌ها که آدابی برای نوشتن دارند و نویسندگی را کار هر کسی نمی‌دانند و در چاپ اثر وسواسی و کم کار وکافکا گونه عمل می‌کند و به نوعی درویش مسلک هستند. درست نقطه مقابل آقای موسویان مدرس داستان مقدماتی و هر دو نفر هم درجه یک هم در نظریه و هم در عمل. در واقع  این دو نفر باعث شدند من به نمودها و سلایق مختلف انسان و به طبع مواجه‌های مختلف آن‌ها با هنر و ادبیات پی ببرم. نقل روزهای نه چندان دوری است که محل حوزه هنری هنوز جابه جا نشده بود و ساختمان حوزه همان ساختمان کوچک اول خیابان شریعتی در انتهای کوچه‌ای بود کنار یک قهوه خانه‌ی مخفی پاتوق ما فراریان از مدرسه و فضای کلاس داستان اتاقی کوچک، ولی گرم و سرشار از بوی دلربای ادبیات. دلم تنگ شد.
 اما کتاب قصه گوست، فضاسازی عالی است. داستان‌ها بدون پیچیدگی و ساده و لطیف هستند طوری که به دل می‌نشینند. یک غم با خواندن آن به سراغت می‌آید درست مثل روحیات نویسنده‌اش. داستان‌ها همزمان مستقل از هم و به نوعی مرتبط به یکدیگر هستند. نگاه نوستالژیک به دهه‌ی شصت دارد. کتاب در معرفی اقلیم همدان نوشته شده ولی از گویش همدانی که نمود بارز آن است در کتاب خبری نیست. یکی از داستان‌ها کپی یکی از داستان کوتاه‌های مصطفی مستور بود حالا نمی‌دانم کی از رو کی کپی کرده یا شاید اتفاقی بوده؟
        

          روایت یک آدم تنها

منتظر چنان داستان‌های دقیقی از یک مجموعه سفارشی نبودم. نویسنده در خلق شخصیت‌هایی که در هر داستان خلق کرده بود، چنان به جزییات دقت کرده بود که می‌شد شخصیت را باور کرد. البته در این مجموعه داستان پیوسته، هر داستان قصه یک شخصیت راوی بود. از جمله پدر، مادر، برادر، عموها و دوست پدرش. ولی وقتی کتاب تمام می‌شود، هیچ‌کدام از این شخصیت‌ها در ذهن خواننده نمی‌ماند. این راوی است که «می‌ماند.» در واقع راوی در روایت شخصیت‌ها دارد خودش را معرفی می‌کند؛ یک آدم‌ تنها.