جاودانگی و مرگ، هردو برای ما بدند. یا به عبارت دیگر مرگ یکی از منابع اصلی آسیب‌پذیری در برابر رنج است، جاودانگی هم همین‌طور. این است تناقض میرا بودن انسان. برای این‌که زندگی‌مان معنادار باشد به مرگ نیاز داریم و معنادار بودن زندگی همان چیزی است که مرگ را وحشتناک می‌کند. اگر مرگ نباشد زندگی ما بی‌شکل می‌شود. زندگی ما شکل دارد چون می‌میریم، اما وقتی زندگی شکل و معنا داشته باشد، چه کسی دوست دارد بمیرد؟ ... باید این فناپذیری را که هم به زندگی‌مان زیبایی می‌بخشد و هم آن را زشت می‌کند، بپذیریم.