معرفی کتاب اردوگاه عذاب اثر هرتا مولر مترجم شروین جوانبخت

اردوگاه عذاب

اردوگاه عذاب

هرتا مولر و 2 نفر دیگر
3.8
4 نفر |
1 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

0

خوانده‌ام

8

خواهم خواند

7

ناشر
خوب
شابک
9786226983211
تعداد صفحات
272
تاریخ انتشار
1399/4/31

توضیحات

        در یک صبح یخ زده در ژانویه ی 1945، گشت نظامی به خانه ی لئوآبرگ هفده ساله آمد تا او را به اردوگاهی در شوروی بفرستند. لئو پنج سال از زندگی اش را در کوره های کُک پزی می گذراند، سنگ بار می زند، آجر می سازد، ملات مخلوط می کند و با گرسنگیِ بی رحم حاکم بر اردوگاه کار اجباری اش مبارزه می کند: یک بیل زغال سنگ به اندازه یک گِرم نان ارزش دارد.هرتامولر، برنده جایزه نوبل، با موشکافی بی طرفانه و شور شاعرانه اش، دنیای درهم ریخته اردوگاه کار را با تمام پوچی های ذهنی و جسمی اش به تصویر می کشد. مولر، از زبان لئو همه وصف ناشدنی ها را بیان می کند؛ لئویی که از شدت گرسنگی به نکته سنجی توهم آمیز و در عین حال عمیقی رسیده است. در تک تک تصویرسازی های مدهوش کننده، اشیای روزمره هدفی جدید پیدا می کنند: جعبه گرامافون به چمدان تبدیل می شود، دستمال جیبی نقش چشم زخم را می گیرد، یک لوله جداری قرارگاهی می شود برای عشاق... اما قلب فقط به ماشینی برای خون رسانی تقلیل می یابد، و نفس با ضرب آهنگ بیل هایی که در هوا تاب می خورند، می رود و می آید. گرسنگی فرشته ای سیری ناپذیر می شود که روز و شب اردوگاه را به تسخیر خود درمی آورد، اما در عین حال حریف پای تمرین است و چنان ضربه های سهمگینی حواله می کند که لئو ارتباط ناگسستنی اش با زندگی را از یاد نبرد. درباره این کتاب بیشتر بخوانید
      

پست‌های مرتبط به اردوگاه عذاب

یادداشت‌ها

          ۲۷۰ صفحه در ۸ ساعت و ۳۰ دقیقه.
‌
در دهه‌ی ۱۹۴۰، به رومانیایی-آلمانی‌ها دستور داده شد تا در اردوگاه‌های کار اجباری به بازسازی اتحاد جماهیر شوروی آسیب‌دیده کمک کنند، موضوعی که دست‌مایه‌ی رمان «اردوگاه عذاب» «هرتا مولر» شد. او در مورد زمان و مکانی می‌نویسد که مدت‌هاست از بین رفته است. با این حال هنوز هم می‌تواند با انتقامی خروشان بازگردد. «مولر» را نباید خواند زیرا که برنده‌ی نوبل است؛ او را باید خواند زیرا مهارت خود را می‌شناسد – سبکی مخوف و در عین حال غم‌انگیز برای افشای احساسات انسانی، همانگونه که هست.
‌
این رمان مستند بر اساس مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با بازماندگان اردوگاه‌های کار اجباری شوروی، و به‌ویژه با یک شاعر آلمانی-رومانیایی به نام «اسکار پاستیور» است که خود پنج سال را در اردوگاه‌های شوروی گذرانده است و به وضوح الگوی لئوپولد اوبرگ (لئو) است. راوی داستان، یک جوان آلمانی-رومانیایی هفده ساله است که به اردوگاهی در اوکراین منتقل می شود و پنج سال را در آنجا به عنوان یک کارگر اجباری سپری می‌کند. برنامه‌ی اولیه این بود که «هرتا مولر» و «اسکار پاستیور» این کتاب را با هم بنویسند، اما «پاستیور» قبل از شروع این مهم مُرد، بنابراین «مولر» خودش آن را نوشت.
‌
این رمان به فصل‌های کوچک و کوتاهی تقسیم شده است که برخی‌شان حتی شامل چند سطر می‌شوند و این، خواننده را از گزش توصیف‌های بی‌پایان در امان می‌دارد. ما شخصیت‌هایی داریم که تکرار می‌شوند، هم خشن و هم خیرخواه، و در نهایت «لئو» به خانواده‌اش باز می‌گردد اما، قلب این کتاب «اشتیاق لئو برای ابداع کلمات فرار است». مولر در مصاحبه‌ای با لوموند گفته بود: "وقتی چیزی ندارید، اشیاء بسیار مهم می‌شوند . . . حتی کار تبدیل به یک شیء می‌شود، حتی موادی که با آن‌ها کار می‌کنید، زغال‌سنگ یا سنگ. شما از خود خلع شده‌اید و باید خود را دوباره تعریف کنید. اشیاء این اجازه را به شما می‌دهند. شما به آن‌ها شخصیت می‌دهید تا سمت و سوی خود را روشن کنید."
‌
«مولر» نگاهی مهم به یکی از آزار و شکنجه‌های کم‌تر شناخته شده قرن بیستم می‌اندازد و تصویری تلخ از زندگی در اردوگاه‌های کار اجباری استالین ترسیم می‌کند. یکنواختی آشکار و بدبختی زندگی در اردوگاه، گزارشی تکان‌دهنده از تجربه‌ی «لئو» ارائه می‌دهد.
        

0