سومین کتابی بود که از سوزانا تامارو خواندم. از این کتاب بیش از بقیه لذت بردم. داستان تقریبا خط روایی مشخصی داشت و کاملا واقعی می نماید. توصیه می کنم.
        

          وقتی جوان بودم دلم می‌خواست یک بوته‌ی گل بودم، مثل یک بوته‌ی رز وحشی، بین سایر گل‌ها در باغچه. ولی بعد که به اینجا آمدم، دلم می‌خواست مثل آن درختان سدری بودم که در شیب کوه‌ها می‌رویند. اما در این سال‌های اخیر، درختی که همیشه فکرم را به خود مشغول کرده است و حس غریبی به آن دارم، درخت سپیدار است، درختی که در این‌جا بیشتر می‌روید. آن را در آن گردش‌های کوهستانی خود به یاد می‌آورم، با آن تنه‌ی روشن که رویش خزه بسته است بود و برگ‌هایش که مثل شعله‌هایی کوچک در آن بالا هوا را روشن کرده بودند.
_ پس دلت‌ می‌خواهد که سپیدار باشی.
_بله، حتی حس می‌کنم که تبدیل به یک درخت سپیدار شده‌ام، چون در غروب زندگی همه جا رنگین می‌شود، با خاطرات، با احساسات، درست همان‌طور که تاج آن درختان در فصل پاییز در جنگ‌ها زرد و قرمز می‌شود.
        

          داستان دختری که مادرش را در چهار سالگی از دست داده و با مادربزرگش زندگی میکند و با مرور دفتر خاطرات مادرش به دنبال گذشته خود و هویت و پیدا کردن پدرش می رود.
دختر با مرور خاطرات و در خلال داستان به چرایی زندگی و چرایی آفرینش انسان و بی مسئولیتی انسان ها در مقابل همدیگه و زمینی که در آن زندگی میکنیم می پردازه.
نویسنده با شخصیت اول داستان همراه میشه تا به چرایی وجود خودش برسه و البته در داستان به این چراها پاسخی داده نمیشه و فقط سوالاتی که پرسیده میشه برای به تفکر واداشتنه انسانه و نه جواب به این سوال ها.
در کل میشه گفت داستان آمیخته با حالات فلسفی روانشناسانه هست و نه یک رمان خطی هیجان انگیز.
        

          کتاب از زبان دختری است که حاصل رابطه‌ای کوتاه بوده و به بحران هویت دچار است. پیرنگ قوی‌ای نداشت ولی دوست داشتم در سکوت به تجربه‌هایی که روایت می‌شد، فکر کنم.
نسخه‌ی صوتی‌اش را با صدای لیلی رشیدی گوش دادم. لذت بخش بود.