«عباس کیا رستمی و فیلم-فلسفه پژوهشی است روشنگر و تاثیر گذار درباره یکی از مهم­ترین فیلم­سازان سینمای جهان ابوت نه تنها کارهای کیارستمی را با باریک­بینی و موی شکافی من می­کاود بلکه گامی پر قدرت و بدیع در مسیر بحث­های مربوط به اهمیت و معنای فلسفی سینما- یعنی، ایده فیلم به مثابه فلسفه- برمی­داد. خواندن این کتاب برای هرکس که دغدغه فیلم، فلسفه و سینماهای جهان دارد واجب است. رابرت سینبرینک، استاد دانشگاه مک کواری این کتاب به یاری وارسی سینمای عباس کیارستمی فیلم- فلسفه­ای نو و قدرتمند عرضه می­کند. منیو ابوت نشان می­دهد فیلم­های کیارستمی تفکر سینمایی را به میدان عمل می­آورند. فیلم­های او صرفا گزارش مصور بعضی ایده­های از پیش موجود فلسفی نیستند. بلکه در عمل کار فلسفی می­کنند، نوعی فعالیت واقعی فلسفی. ابوت با عبور از مرزهایی که بین فلسفه تحلیلی (انگلوکسن) و فلسفه اروپایی ترسیم شده است، از افکار و آرای لودویگ ویتگنشتاین، استنلی کاول، جان مک داول، آلیس کرری، نوتل کرول، جورجو آگامبن و مارتین هایدگر بهره می­گیرد تا تفکر جاری در فیلم­های متاخر کیارستمی را روشن گرداند: طعم گیلاس، باد ما را خواهد برد. ای بی سی آفریقا، ده، پنج، شیرین، کپی برابر اصل و مثل یک عاشق. عباس کیارستمی و فیلم- فلسفه نشان می دهد معنای فلسفی فیلم­های بیش از آن­که ناشی از توانایی آن­ها در برداشتن قدم­های مثبت در مسیر نظریه­پردازی باشد ناشی از آن است که فیلم­ها می­توانند نظریه­پردازی را اغوا، تحریک و مواخذه کنند. متیو ابوت در دانشگاه فدراتیو استرالیا فلسفه درس می­دهد.