با بروز تحولاتی در هنر مدرن، همچون ظهور فرم‌های انتزاعی در نقاشی یا رواج موسیقی آتونال، نظریۀ گسست کامل هنر مدرن از هنر سنتی مغرب‌زمین بر سر زبان‌ها افتاد و محملی شد برای طرح مباحثی نظیر «تعلق‌داشتن هنر به گذشته» و چه‌بسا افراطی‌تر از آن «پایان یا مرگ هنر». در چنین فضای فکری‏ای، هانس گئورگ گادامر، فیلسوف برجستۀ آلمانی، در این جستار عمیق، که از مهم‌ترین نوشته‌های او در باب هنر است، با محور قراردادن ایدۀ «مشروعیت هنر مدرن» استدلال می‏کند که میان هنر گذشته و هنر مدرن پیوستگی  هستی‌شناسانۀ عمیقی وجود دارد.

او در تأیید دیدگاهش به تحلیل مبانی انسان‌شناختی تجربۀ هنری و زیبایی‏شناختی، یعنی «بازی،‌ نماد و عید»، می‌پردازد و به این ترتیب راه را برای تعریف جامع‌تری از مفهوم هنر هموار ‌می‏سازد. به باور گادامر، حفظ آنچه تنها به‌صورت گذرا وجود دارد، و تبدیل آن به نوعی دیرند، رسالت هنرِ امروز، هنر دیروز و هنر همۀ زمان‌هاست. ما در مقام مخاطب هنر باید بیاموزیم که به اثر هنری درست بنگریم، به آن گوش فرادهیم، آن را رمزگشایی کنیم و بخوانیم. تنها در این صورت است که اثر هنری، خواه سنتی باشد خواه مدرن، با ما سخن می‌گوید و  از ما می‌خواهد که در آن درنگ کنیم.