ما مثل مسافران يك اتوبوسیم که همه با هم از خیابان مهربانی تو عبور می کنیم. ما مثل پرنده های روی سیم های برق هستیم.
دست های مهربان تو در زمستان برایمان توی برف ها دانه می ریزد.
ما دست های تو را نمی بینیم و دانه ها را یکی یکی از روی زمین پیدا می کنیم.
ما مثل قطره های آب رودخانه ایم؛
تو مواظبمان هستی تا به دریا برسیم. ما مثل رشته کوهی تنها دور از شهر و روستاییم؛ تو پرنده ها را می فرستی تا برایمان آواز بخوانند.
تو مهربانی کردن را بر خود واجب کرده ای؟ چه خوب است... چه خوب است که ما تو را داریم...