در کتاب حاضر، نویسنده داستانی را باظرافت شوخ طبعی و با روش های ساده و شاعرانه تعریف می کند و خواننده را به اندیشیدن در مورد پیری خانه سالمندان، سختی ارتباط با والدین، عشق زناشویی و لذت رویارویی با ماجراجویی دعوت می نماید. در داستان می خوانیم: «دو روز پیش از آن، هنوز زنده بود. در بیمارستان «کرملین بیستر»، به ملاقاتش رفته بودم، با این اندیشه عذاب آور که شاید آخرین باری خواهد بود که او را می بینم؛ با این امید که زندگی دردناکش پایان می یافت. کمکش کردم با نی کمی آب بنوشد».