شخصیت های رمان های داستایفسکی با گذشت زمان از ما دور نمی شوند؛ پیر نمی شوند، به قلمرو اثیری الهگان هنر کوچ نمی کنند... آنها در شب های بیخوابی و تاریک بر در می کوبند، به بالینمان می آیند و ما را به گفتگوهای پرتشویش می کشانند.با هر تپش قلبمان داستایفسکی به ما می گوید: «آری، می دانم؛ و بیش از آن هم می دانم، و چیزهای دیگری هم جز آن می دانم.» او با نگاه خیر? نافذ و مرموزش همواره در برابر ما می ایستد، این راهنمای هشیار و تیزبین روح ما، و همزمان هم ما را هدایت می کند هم می پایدمان.