در یک شهرکی زنان مداوم ناپدید میشن، اوضاع معیشتی داغونه، برق و آبی نیست، در بهبوهه انتخابات یکی از نامزدها برای سخنرانی میاد که دچار برق گرفتگی میشه و میمیره و شانس بعدی انتخابات هم ناپدید میشه، حالا باید برگردیم ببینیم ایشون چه بلایی سرش اومده؟؟

داستان جنایی نیست، معمایی و سیاسیه، ژانر جدیدی برای من بود و پسندیدمش، روند تند و تعلیق بالایی داشت.
* به شخصه قسمتایی که از شخصیت باریس میگفت رو بیشتر دوست داشتم*  
از رانت بازی ها و کثیفی های سیاسیت زیاد میگه، شخصیت پردازیش هم خوب بود. ویراستاری اش چندین جا مشکل داره و در آخر هم شسته رفته داستان جمع شده بود ولی چون بنظرم میتونست بهتر باشه انتهاش پس ۳ ستاره میدم.
        

          ۱۵۰ صفحه در ۳.ساعت و ۳۰ دقیقه.
‌
«گابریلا آله‌مان» در «در چاه تاریکی‌ها»، نوآر، فمینیسم، هزل و محیط‌زیست‌گرایی را در تاریخ عجیب منطقه‌ی «پوسو ولز» اکوادور در هم می‌بافد. «در چاه تاریکی‌ها»، نمایان‌گر خوبی‌ست برای ناامیدی ناشی از دسترسی مداوم به اخبار وحشتناک از طریق رسانه‌های اجتماعی. داستان از  قدرت ویران‌گر بی‌تفاوتی و طمع صحبت می‌کند و همچنین، به سکوتی که در پس خشونتی فراگیر، زنان در زندگی روزمره‌ی خود با آن مواجه می‌شوند، اشاره می‌کند. «آله‌مان» داستانی آزاردهنده و گاهی دل‌خراش در مورد جنایات پدرسالارانِ در قدرت، و دشواری مبارزه با استعمار خلق کرده است.
‌
داستان از آن‌جایی آغاز می‌شد که بر اثر یک تصادف عجیب که منجر به مرگ یک سیاستمدار اکوادوری می‌شود، «باراس»، خبرنگاری که برای تحقیق در مورد این حادثه مأموریت یافته، حقایق شوکه‌کننده و شومی را در مورد این سیاست‌مدار و هم‌فکرانش کشف می‌کند. «آله‌مان» با آمیختن طنز با فانتزی و شوخ‌طبعی، یک زمین بایر خیالی به نام «پوسو ولز» خلق می‌کند که در آن صدها زن به طور مرموزی ناپدید می‌شوند و هر روز اتفاقات عجیبی درش روی می‌دهد. این رمان درخشان «آله‌مان»، تو گویی وام‌گرفته از نویسندگان چون «توماس پینچن»، «گابریل گارسیا مارکز» و «ریموند چندلر»، حاوی رمزوراز، وحشت، طنز، پوچ‌گرایی و تفسیر سیاسی‌ست. «آله‌مان» در سرتاسر کتابش، مجموعه‌ای از شخصیت‌ها را گلدوزی می‌کند که گاهی بازیگوش و کنایه‌آمیز هستند و در بعضی مواقع به شکل کارتونیکی یا دوست‌داشتنی هستند و یا نفرت‌برانگیز. با این‌حال (گاهی اوقات) به نظر می‌رسد که نتیجه‌ی اعمال آن‌ها قابل پیش‌بینی باشد. اما استادی خرج شده در این قطعات در این است که چگونه زبان نقش اساسی در درک تعامل بین مکان‌ها (زمین و زیرزمین)، سیستم‌های اعتقادی (مذهب و مردم‌سالاری) و قدرت (سیاست و پول) دارد. «آله‌مان» که خود را در کیتویِ اکوادور زندگی می‌کند، مصیبت‌های اجتماعی، فرهنگی و زیست‌محیطی‌ای را هدف قرار می‌دهد که گریبان‌گیر کشوری هستند که قرن‌هاست غارت شده است.