بعد خوندن این کتاب فهمیدم چقدر شناخت شاعر _ولو خیلی اندک و در حد جلسه‌ی شعری_ میتونه در مواجهه‌ی ما با شعرش اثرگذار باشه؛  مخصوصا اگه این اصل "شعر آیینه‌ی خود شاعر بودن" برات مهم باشه.

شعرهای این مجموعه از جهت نویی‌هایی_عبارت بهتری نمیتوانم پیدا کنم، حتی نوگرایی!_ که دارد برایم جذاب است؛ خیلی وقت است در شعر دنبال نمونه‌هایی میگردم که دنبال تجربه‌های جدید اند و در این زمینه جسور.
یک خصوصیت جالبی که دارند مال این زمانه بودن است؛ ارجاعاتی که میدهد و شیوه‌ی مضمون‌پردازی به گونه‌ایست که شاید پنجاه سال قبلی‌ها و بعدی‌ها درک زیادی ازش نداشته باشند.  برای بعضی‌ها این نقطه‌ی ضعف است اما من امتیاز میدانمش...
دقیقا به خاطر همین ویژگی خیلی زود با حرف‌هایش ارتباط برقرار کردم و از فیلترهای کمتری  برای اثرگذاری رد میشد.
نه اینکه همه‌ی شعرها‌ی مجموعه این ویژگی‌ را داشته باشند، اما در همه‌شان حداقل یک بیت یا پاره‌ پیدا میکردم که بگویم "عه آره!"

فقط یک چیزی که ممکن است برای مخاطب سخت و آزاردهنده باشد، تلاش بسیاری است که برای کشف وزن در اشعار باید به خرج بدهد؛  حتی گاهی باید کل شعر را بخواند تا دستش بیاید که چطور باید خواند!