بهتر است هایدگر و دریدا را تنها به چشمِ فیلسوفانِ پسا-نیچه ای بنگریم، یعنی به جای این که ایشان را آغازگرِ گسستی رادیکال قلمداد کنیم، به آن ها جایگاهی در یک سلسله ی گفت و گویی نسبت دهیم، سلسله ای که از دکارت آغاز می شود، از کانت و هگل می گذرد و به نیچه و پس از او می انجامد. هرچند اصالت و قدرتِ این هر دو را بی بروبرگرد می ستایم، هیچ کدام شان نمی توانند امیدوار باشند که از گزندِ فرآیندِ انطباق یافتن با زمینه ها و بسترهای گوناگون به دستِ خوانندگان شان در امان باشند. حداکثر کاری که یک چهره ی اصیل می تواند به انجام اش امید بندد این است که پیشینیان اش را در زمینه و  بستری نو قرار دهد. ... سخت نیست پیش بینی این که جستارهای من قرار است فلسفه ی پسا-نیچه ای را در چه زمینه و بستری قرار دهند: آری زمینه ی پراگماتیسم. من نیچه را به چشمِ شخصیتی می نگرم که بیش ترین تلاش اش را به کار بست تا روشنفکرانِ اروپایی را به پذیرش آموزه هایی متقاعد کند که بعدها جیمز و دیویی برای آمریکایی ها به ارمغان آوردند. بسیاری از حرف هایی را که نیچه برای گفتن داشت می توان نتیجه ی این ادعای او دانست که مفهومِ "معرفتِ فی نفسه" همان قدر نابجا است که مفهومِ "شیءِ فی نفسه."«از متن کتاب»