تامی بعضی وقت ها که ناراحت میشود، دست به سینه می ایستد، پاهایش را به زمین میکوبد و اخم میکند. بد عنق میشود و بهانه میگیرد. به حرف پدر و مادرش گوش نمیکند وکلافه است. ولی بالاخره تامی کم کم یاد میگیرد آرام باشد. کمی فکر کند، یک نفس عمیق بکشد یا در مورد ناراحتی اش با کسی حرف بزند و تا ده بشمارد تا حالش بهتر شود.