۴/۵

یادم نمیاد هیچ وقت طرفدار داستان کوتاه بوده باشم و هنوزم خیلی علاقه ای بهشون ندارم. 

کجا گمم کردم رو خیلی وقت بود دیگه بودم ولی نه می دونستم درباره چیه و نه از کسی درباره اش شنیده بودم. تو نمایشگاه کتاب یهو تصمیم گرفتم بخرمش، چون اسم و جلدش خیلی وقت بود جذبم کرده بود.

به نظرم نوشتن داستان کوتاه از رمان خیلی سخت تره، چون کلمه ها به شدت محدود میشن و برای نوشتن هر کلمه باید یه دلیلی وجود داشته باشه.

مهسا دهقانی پور کار خیلی خوبی انجام داده بود با این کتاب. "ماهی" شخصیتی درد کشیده بود که با اینکه می خواست ولی نمی تونست اتفاقات تلخ زندگیش رو فراموش کنه که حق هم داشت، بعید میدونم هیچ کس بتونه. 

فضای داستان هم مثل زندگی ماهی و تمام شخصیتای دیگه سنگین و سرد و غم انگیز بود و همه چیز کاملا توی تناسب قرار داشت. نثر خیلی روانی نداشت که به نظرم اونم به فضای داستان خیلی کمک کرده بود.

داستان ماهی، داستانی که باید یاد بگیریم ازش حرف بزنیم و به سادگی ازش نگذریم. واقعا که این کتاب داستان تمام دختران این سرزمین بود.

دوست داشتم بجای چند تا داستان کوتاه رمان می بود ولی شاید اگه رمان می بود دیگه همچین تاثیری نمیذاشت. واقعا دوستش داشتم.
        

          "کجا گمم کردم" یه رمان خاکستری اجتماعیه.
ماهی مالکی شخصیت اصلی داستان دختری‌ست از جنس ما، جسور و با احساساتی بعضا متضاد.
کتاب شخصیت های مختلفی داره که هر کدوم داستان‌های خاص خودشون رو دارند که هر کدوم شاید قابلیت کتاب شدن داشته باشند!
به نظرم این کتاب طول نداره اما پهنا داره! یعنی به جای یه داستان طولانی، با ابعاد مختلف آدم‌ها و شخصیت‌ها تو بازه‌های زمانی خاص مواجه میشید.
آدم هایی که در عین مهربانی و معصومیت، سیاهی و معصیت هایی دارند!
یه ویژگی‌ای که کتاب رو برام دوست داشتنی‌تر میکرد این بود که نویسنده داستان رو بهمون تحمیل نمیکرد، یعنی اتفاقات و حوادث رو کاملا توضیح نمیداد اما اونقدر دقیق همه تیکه های پازل رو کنار هم چیده بود که وظیفه خواننده میشد جایگذاری تکه آخر و لذت بردن.
نثر روان کتاب و داستان جذاب و شسته رُفته‌اش خواننده رو نه تنها خسته نمیکنه بلکه باعث میشه کتاب رو در حدود یک ساعت تموم کنید.

پ.ن: فضا‌سازی کتاب من رو یاد "سمفونی مردگان" می‌انداخت!
‌
× امتیاز ۳.۵
× اثر اول نویسنده