۴/۵

یادم نمیاد هیچ وقت طرفدار داستان کوتاه بوده باشم و هنوزم خیلی علاقه ای بهشون ندارم. 

کجا گمم کردم رو خیلی وقت بود دیگه بودم ولی نه می دونستم درباره چیه و نه از کسی درباره اش شنیده بودم. تو نمایشگاه کتاب یهو تصمیم گرفتم بخرمش، چون اسم و جلدش خیلی وقت بود جذبم کرده بود.

به نظرم نوشتن داستان کوتاه از رمان خیلی سخت تره، چون کلمه ها به شدت محدود میشن و برای نوشتن هر کلمه باید یه دلیلی وجود داشته باشه.

مهسا دهقانی پور کار خیلی خوبی انجام داده بود با این کتاب. "ماهی" شخصیتی درد کشیده بود که با اینکه می خواست ولی نمی تونست اتفاقات تلخ زندگیش رو فراموش کنه که حق هم داشت، بعید میدونم هیچ کس بتونه. 

فضای داستان هم مثل زندگی ماهی و تمام شخصیتای دیگه سنگین و سرد و غم انگیز بود و همه چیز کاملا توی تناسب قرار داشت. نثر خیلی روانی نداشت که به نظرم اونم به فضای داستان خیلی کمک کرده بود.

داستان ماهی، داستانی که باید یاد بگیریم ازش حرف بزنیم و به سادگی ازش نگذریم. واقعا که این کتاب داستان تمام دختران این سرزمین بود.

دوست داشتم بجای چند تا داستان کوتاه رمان می بود ولی شاید اگه رمان می بود دیگه همچین تاثیری نمیذاشت. واقعا دوستش داشتم.