من عمله‌ی مرگِ خود بودم و ای دریغ که زندگی را دوست می‌داشتم! آیا تلاشِ من یکسر بر سرِ آن بود، تا ناقوسِ مرگِ خود را پُرصداتر به نوا درآورم؟

بر جای لیک، خاطره‌ام گنگ خاموش ایستاد دنبالِ ما نگریست. و چندان که سایه‌مان و سرودِ من در راهِ پُرغبار نهان شد، در خلوتِ عبوسِ شبانگاه بر ماندگی و بی‌کسیِ خویشتن گریست.