مخاطبان، داستان حاضر را این گونه پی می گیرند :((اکنون به آخرین روز و یا شاید حتی به آخرین ساعت زندگی ام رسیده ام .پیرمردی هستم تنها و بی یار، بیمار  و دردمند و خسته از زندگی .آماده ام که به دنیایی دیگر قدم بگذارم که باید از  این دنیا بهتر باشد .من مالک آسمانخراش شیشه ای هستم که در آن نشسته ام .نود و  هفت درصد از سهام شرکتی که در این آسمانخراش قرار دارد، زمین اطراف آن، به  وسعت نیم مایل از سه جهت، دو هزار کارمندی که در شرکت به کار مشغول اند و بیست  هزار نفری که در اینجا کار نمی کنند همه و همه به من تعلق دارند...سه سال پیش  هم وصیت نامه دیگری تنظیم کردم و تمام اموالم را به بیش از یکصد موسسه خیریه  بخشیدم، اما .((....