سال اول یا دوم دبیرستان بود که خواندمش.
کاری به محتوا ، سبک و اوج و فرودش ندارم ؛ این کتاب اما از حسرت های من است که چرا این نویسنده دیگر بعد از «سلحشوران پارله آن» ادامه نداد.
خوب است که بخوانید و به نوجوان هایتان بدهید و روحِ جویای داستان های علمی تخیلی شان را سیراب کنید.
        

          چه قدر حال  خوب است وقتی یک فانتزی تالیفی می خوانی  و از آن لذت می بری!
 از بین آثار تولید شده در این زمینه که  چنگی به دل نمی زنند و هنوز خام هستند، گذرگاه آرادامین  چهارچوب داستانی محکمی دارد و فانتزی آن بومی و خواستنی است. پس می شود! می شود کاری نوشت که قابلیت مقایسه و رقابت با آثار ترجمه را داشته باشد.
دوست دارم نویسنده را ببینم و بگویم چرا همین یک کتاب؟ باز هم بنویس تا نوجوانان ایرانی با افتخار داستانت را بخوانند.
علی خواسته را با همین کتاب شناختم. امیدوارم باز هم قلم دست گرفته باشد و کتابهای دیگری از او در بازار باشد.
این داستان بی ایراد نبود ولی در قبال نکات مثبتش ، منفی ها خیلی به چشم نمی آمد.
 خوبی های کار:
 داستان پر کشش و جهان فانتزی دلفریب  آن ، دغدغه و نیت سالم علیرضا و برادرش، توجه به دنیایی توحیدی و منفعل نبودن شخصیت اصلی .
 محتوا و مضمون فلسفی آن  نیز قابل توجه است.
و اما نقاط ضعف؛
 شروع کم سرعت و غیر جذاب ابتدای رمان 
ریتم داستان به خاطر تعریف کردن ماجرا فقط از زبان قهرمان، به قصه شبیه شده است. ابزار دیالوگ  کم استفاده شده است و پرداخت شخصیت‌های فرعی  درست انجام نگرفته است.
پایان داستان با اینکه از نظر فنی ایراد ندارد، به قدر کافی برای نوجوان شاد نیست. فراغ دو برادر و افسردگی روحی برادر بزرگتر کام ما را تلخ می کند. کاش می شد دو برادر از هم جدا نباشند.

این کتاب به خاطر سلامت قلم و موضوع جالب داستان ، قابل توصیه به کتابخوان های حرفه ای 12 سال به بالا و عموم کتابخوان های بالای 15 سال می باشد.