در نمایشنامه «سه خواهر»، آنچه چخوف پیش روی مخاطب می گذارد، آرمان رهاییِ نسل جوان و روشنفکر روسیه ی پیش از انقلاب است : به جان آمده از پوسیدگی و ابتذال فرهنگیِ روسیه ی تزاری. ماجرای داستان، مانند اکثر کارهای چخوف در یکی از شهرستان های روسیه می گذرد. و مسلماً با همان ویژگی عام در داستانهای چخوف: شهری کوچک و خواب آلوده با ساکنانی که در شیوه ی زیستِ گیاهی ـ حیوانیِ خویش یا معنای «آرزو داشتن» و «ساختن» را از یاد برده اند، و یا آنرا بدون هرگونه کوششی، فقط «طلب» می کنند.آنچه سبب نمود و برجستگی این فرهنگ مبتذل و پوسیده می شود صدای معترض و تا حد زیادی، کم رمق و یا شکننده ای است که از یکی دو شخصیت نمایشنامه، بگوش مخاطب می رسد. اما احتمالا از آنجا که روح روشنگریِ محلی ـ فرهنگیِ زمانه ی چخوف کم جان و کم بنیه است، تصویری که این روشنفکران در نمایشنامه ها از خود ارائه می دهند از دید امروز، چندان به اصطلاح «روشنگر» به نظر نمی آید. زیرا هنوز خود، به واقع درکِ تجربی چندانی از ماهیت فرهنگیِ آنچیزی که می باید جایگزین این پوسیدگی شود ندارند؛ تا جایی که در گفتارشان اغراقی رومانتیک و در کردارشان نوعی بیقراری التهاب آمیز به چشم می خورد.اینها گفته شد تا هنگام خواندن آثاری از این دست، متوجه این مهم باشیم که تواناییِ درک و لذت از متون ادبیِ کلاسیک، تنها زمانی حاصل می شود که خود را به موقعیت های تاریخی و فهمی آن ها برسانیم: اینکه به معنای واقعی «مسائل» آنان را «بفهمیم» . اما نه با توقعات ادراکی امروز خود ، بل با تواناییِ ادراک امروزیِ خود در نزدیک شدن به محدودیت های فکری و تجربی آن دوران.