گاه شرائط و زمانه بسیار دشوار می‌شود. مردم هم چه خوب چه بد، خواهان رهایی از شرایط هستند. هر فردی در ناخودآگاه خود به دنبال یک منجی بزرگ است تا او را از جور زمانه برهاند. مردم کوفه هم از ظلم و جور حکومت اموی سخت به تنگ آمده بودند. بنابراین از صمیم قلب به امام خود نامه نوشتند. نوشتند: «بیا! بیا تا راحت شویم!» اما حرف‌شان چیزی جز آسایش تن نبود. و طبیعی است کسی که امامی را برای راحتی عاجل خود می‌خواهد هرگز راحتی خود را فدای امام نمی‌کند. چنین انسان‌هایی تنها تا مرز راحتی، منتظر و دل‌باخته‌اند.