«اگر فراموش کنی این یک بازی است، که تو به عنوان فیلمساز داری ادای واقعیت را درمی آوری، آن وقت دچار خودفریبی وحشتناکی می شوی.» اینگمار برگمان (2007-1918) در قلمرو فیلم سازان بزرگ جهان، جایگاهی مسلم دارد. با این وجود، نام او ناعادلانه تداعی گر تصاویری است سرشار از ملال و نومیدی، و منتقدان و مخاطبان آثارش اغلب، شوخ طبعی و سرزندگی موجود در توت فرنگی های وحشی، صحنه هایی از یک ازدواج، فانی و الکساندر و بسیاری دیگر از فیلم هایش را نادیده می گیرند. تمامی فیلم های او با مسائلی مانند ایمان، اخلاق و مرگ سروکار دارند. در این مجموعه، کارگردان از مراحل مختلف کار و وجوه فراوان حرفه اش می گوید و چهره ای سرگرم کننده، سرشار از زندگی، شگفت انگیز و در عین حال متفکر، عمیق و پیچیده از خود و فیلم هایش آشکار می کند. برگمان در طی این مصاحبه ها که همگی توسط نویسندگان، منتقدان و فیلم سازان مهمی از جمله جیمز بالدوین، میچیکو کاکوتانی، جان سایمون و ویلگوت شومان انجام شده، دیدگاه گسترده ای را وصف می کند که گواه علاقه و نزدیکی اوست به بزرگانی چون شکسپیر، ایبسن و داستایفسکی. اولین مصاحبه در سال 1957 انجام شده، وقتی تازه ساخت شاهکارش مهر هفتم را تمام کرده، و آخرین آنها در سال 2002، که مهیای کارگردانی آخرین فیلمش سارابند می شود. رافائل شارگل، گردآورنده ی این مجموعه، منتقد فیلم و استاد فیلم و ادبیات در پراویدنس کالج است.