سیامک گلشیری اساسن دو نقطه قوت دارد به نظر بنده. 
۱. دیالوگ نویسی 
۲. خلق روایت از دل یک روزمرگی ساده!
میدان ونک، یازده و پنج دقیقه را دو روزه خواندم. نزدیک سیصد صفحه داشت. قلم نویسنده روان بود و صفحات به سادگی پیش می‌رفتند. داستان ها فضای متفاوتی داشتند بعضاً. اما عموم اتفاقات و مکان ها یا در داستان دیگری از این مجموعه یا با داستانی از مجموعه رژ قرمز شباهت داشتند. ولی چیزی هست که ذهن مرا بسیار درگیر کرده است: ضعف خارق العاده شخصیت پردازی درونی!
سیامک گلشیری را با رژ قرمز ( مجموعه داستان ) شناختم و با میدان ونک... ( مجموعه داستان  ) ادامه دادم و از ایشان رمان های متعددشان را نخواندم. پس نمی‌توانم درمورد تمام آثارشان این نقد را وارد کنم، اما رژ قرمز و میدان ونک، شامل این نقد می‌شوند.
        

          مجموعه داستان کوتاه های استاد گلشیری.که تو فضاهای معمول و متداول جامعه اتفاق می‌افته.مثل تاکسی ،خونه،خیابون و...
برای افرادی که دوست دارن داستان کوتاه بخونن و دوست دارن داستان کوتاه بنویسم نمونه های بسیار خوبی داره.من این کار رو از «رژ قرمز» بیشتر دوست داشتم.