کوئیلو چیزی مثل تتلوست در دنیای نویسنده‌ها. پر حاشیه، پر سروصدا، فعال فضای مجازی، و به نظر می‌رسد بیشتر کاسب است تا نویسنده. داستان‌هایش هم اصلا جذاب نیستند. حداقل برای ۱۸ سالگی به بعد.(یادم هست که کیمیاگرش را یک روز در دبیرستان و بین کلاس‌های درس خواندم و تمام کردم، آن هم با چه شور شعفی! در مواجه شدن با آثار با ارزش‌تر و گران‌بهاتر از آثار نویسندگانی مثل کوئیلو، به خامی و ناپختگی خودم در آن دوران لبخند تلخی می‌زنم) 
 اگر بخواهم داستان های عرفانی بخوانم، هرگز سراغ او و کتاب‌هایش نمی‌روم. حیف هرمان هسه و آثار عرفانی غنی خودمان و مولاناها و عطارها و ... نیست؟
          

            با وجود اینکه داستان‌ها و روایت‌های حداکثر یک صفحه‌ای این کتاب رو می‌شد سریع خوند، من کتاب رو آروم خوندم و شاید چند ماهی دستم بود!
برخی روایت‌هاش برام جذاب بودن و بعضی نه. بعضی‌هاش نسخه‌ی دیگه‌ای از داستان و روایت‌هایی بودن که تو فرهنگ و حتی دین خودمون هم داریم. بعضیاشونم چیزهای جدید و مفیدی برای یاد گرفتن و تو ذهن موندن داشتن.
اما از همه جالب‌تر اسمی بود که نویسنده برای خودش انتخاب کرده بود و توی بعضی روایت‌ها با اون به خودش ارجاع می‌داد: «سرگردان». سرگردانی که دنبال حقیقته.
          

            در کل کتاب جالبی بود و بیشتر داستان‌هاش برام جالب بودن، ولی بعضی‌ از روایت‌ها هم به نظرم بی‌معنی بودن. مثلا: «نوآموزی از پدر نیستروس، کشیش اعظم صومعه‌ی اسکتا پرسید: برای رضایت خدا چه باید بکنم؟ پدر نیستروس پاسخ داد: ابراهیم غریبان را پذیرفت، خدا خشنود بود. الیاس از بیگانگان خوشش نمی‌آمد، خدا خشنود بود. داود به آن چه کرد مغرور بود، خدا خشنود بود..... از روح خودت بپرس که چه کار دوست دارد بکند. وقتی روحت با رویاهایت در توافق باشد، خدا خشنود است.» این قابل درک نیست برام. یعنی هر کاری دوست داریم بکنیم و خدا خشنود است؟ یا روح‌مون کار اشتباهی نمی‌کنه؟ پیامبر و غرور؟