آن بد کرداری هایی که انسان ها مرتکب می‌شوند پس از مرگشان پایدار می ماند، درحالی که نیکی غالبا با استخوان هایشان به خاکی می رود. پس بگذارید قیصر نیز چنین شود.

از آنجا که قیصر من را دوست داشت برای او میگریم، از آن رو که نیکبخت بود بخاطرش شادی می کنم ، از آن سبب که دلیر بود پاسش می دارم، اما چون جاه طلب بود اورا کشتم . اشکباری برای عشق اوست ، شادی برای شاد کامی او ، احترام برای ارزش او و مرگ برای فزون طلبی او .

همه ی شما روزی اورا دوست می داشتید ، و این مهر بی سبب نبود ، پس چه موجبی شمارا وامی دارد که از سوگواری برای او خودداری کنید؟

بروتوس بزرگوار به شما گفته است که قیصر جاه طلب بود اگر اینگونه بود جرمی دردناک بود، و او دردمندانه پاسخ آن را داد.