تکنولوژی اطلاعات به صورت انقلابی از سال 1990 میلادی به بعد، اغلب عرصه های زندگی انسان را دچار تغییر بنیادین کرده است. سرعت همه گیر شدن و تغییرات، به قدری بالا بود که فیلسوفان، کمتر فرصت بررسی این رویداد را پیدا کرده اند. سیاست که وظیفه سامان دهی قدرت را به صورت متعادل، بر عهده دارد با تکنیک های عصر اطلاعات دچار تحولات شکلی و محتوایی شده است.
این کتاب تلاش دارد در صورت ناخودآگاه و منطق های پنهان رابطه تکنولوژی اطلاعات و سیاست را مورد واکاوی دقیق قرار دهد. سیاست مداران، شهروندان، دولت ها و بازیگران بین الملل، نسبت به تکنولوژی اطلاعات، دارای پیش فرض ها و منطق های آشکار و پنهانی هستند که اغلب دارای نظم و ساختاری نااندیشیده است. اما بر روی آینده سوژه های سیاست، تاثیر مستقیم دارد. این کتاب به ده منطق اصلی رابطه تکنولوژی اطلاعات و سیاست می پردازد؛ به گونه ای که در هرکدام، تکنولوژی اطلاعات و سیاست در جهان زیست خوش بین و تفهمی، متعادل و انتقادی و رادیکال و بدبین، به سیاست گذاری و رقم زدن آینده جماعت های انسانی روی می آورند.
نویسنده کتاب تلاش می کند ده منطق ممکن ارتباط تکنولوژی اطلاعات و سیاست را با به سخن درآوردن فیلسوفان و نحله های اصلی فلسفه سیاسی قرن بیستم به گونه ای با روش پدیدار شناسی به سخن درآورد که هیچ غیری، امکان ورود به منظومه را نداشته باشد و طرحی منطقی برای راهبرد سیاست گذاری توسعه و سامان دهی مجدد متن سیاست در ایران با استفاده از خودآگاه سازی درباره عصر جدید، ایجاد کند.