صدا کن مرا تا تو را با سکوت پاسخ دهم؛ که مجال کلام برای پاسخ سخت تنگ است. و از آن هنگام که جملات برای انحطاط من دسیسه چینی می‌کنند، شعر از سنگ آغاز می‌شود.

می‌خواهم دوست‌ات بدارم، ای بانوی من! در روزگاری که عشق گنگ است و کلمات و دفترهای شعر گنگ؛ روزگاری که درختان بر پای خویش نمی‌ایستند، و گنجشکان پروازکردن نمی‌دانند، و ستارگان درخشیدن را از یاد برده اند.

...آنان که نفت را جرعه جرعه می‌نوشیدند و آنان که اشک‌ها و اندوه‌ها را فرو می‌بردند هم ما را به یاد نمی آوردند. ما در واژه‌ها و جمله‌هایی زندانی بودیم که حاکمانمان می‌نوشتند، در دینی و آیینی وارد شدیم که رهبرانمان تفسیر می‌کردند. در خانه‌ی خویش تنها بودیم...