تیمور گورکانی ، اگر در یک جمله وصف بشه اینه "مردی جنگجو و بی رحم و بسیار با اراده که دائم به فکر توسعه سلطه خودش بود ، حتی در آخرین دقایق عمرش"
این مرد عقیده داشت مرد آفریده شده که بجنگد و معنای مرد در جنگیدن است ، برای او لذتی بزرگتر از جنگ کردن وجود نداشت از اون دست آدم هایی که از قرآن به نفع خودشون تعبیر میکنن ، یه کم رحم تو وجود این آدم نبود البته به استثنای تبریز که از ویران و قتل عام مردمش به شفاعت پسر شیخ محمود شبستری در گذشت اونم به خاطر گلشن راز شیخ محمود شبستری بود...
تیمور بسیار خون ریخت که اگر یکی از مقتول ها به ناحق کشته شده باشه براش کافیه که تا ابد در نابودی به سر ببره و اینکه هیچ چیز نمیتونه کشتن مظلوم رو توجیه کنه ، چی شد آخرش؟ تیمور که همش حرص اینو داشت که "سلطان شرق و غرب " بگن بهش چیشد؟ همش دنبال این بود که نامش به یادگار بمونه ولی چگونه ازش یاد بشه؟ چرا ازش بد یاد کنن؟ هر ملتی که مقاومت می‌کرد قتل عام می‌کرد ، هر کسی از یک طایفه ای به کاری علیه تیمور مرتکب میشد ، تمام طایفه رو میکشت ، چرا؟
انسان به این دنیا نیومده تا از لگد مال شدن انسان دیگه زیر سم اسب قهقه بخنده ، کاش عوض این کارها یکم برای انسانیت کار می‌کرد، برای گسترش اسلام این همهم خون و خونریزی لزومی نداره ، هرکسی بخواد میتونه مسلمان بشه ، همه اختیار انتخاب دین خودشونو دارن
تیمور به سه زبان ترکی فارسی عربی مسلط بود و بسیار با استعداد بود و در کودکی به زودی بیشترِ علوم رو فرا گرفت 
یکم در دوره کودکی دچار ناهنجار روانی شد و به نظرم این از مهمترین عامل ها شد که وقتی به قدرت رسید بیشتر بی رحم بشه چون بسیار روی ناسزا و تهمت و خیانت حساس بود...
در این کتاب ایرانگردی داشتیم تا دهلی رفتیم و از اون به بعد به شام رفتیم و بعد عازم بیزان تیوم شدیم بالاخره از کودکی تا عزم حمله به چین از طرف تیمور لنگ گورگین نوشته شد ...
در کل به خاطر ترجمه فوق العاده آقای منصوری وصف بی نظیر موقعیت ها در جنگ ها و آب و هوا ی مناطق این کتاب ، حس حضور در صحنه ها رو تداعی کرد و این مهارت ترجمه و البته نویسنده رو نشون میده و به همین خاطر سه و نیم ستاره حق این کتاب هست.
عکس : مقبره تیمور گورکانی ، ازبکستان