برای من شعرهای "مهدی فرجی"در حد خواندن یک اثر یا  چند شعر گزینه هیجان داشت.
 حالا با خواندن این کتاب در ادامه‌ی اثر دیگری که پیشتر خوانده‌بودم فهمیدم که جنس شعرهایش برای من لااقل، به گونه‌‌ای نیست که بتواند مدام درتب‌وتاب نگهم دارد ، از یک جایی به بعد حرف‌ها برایم تکراری میشود و نهایتا به ملال میرسم....

در ادامه بخشی از نقد استاد کاظمی نسبت به اشعار وی (که در کتاب "رصدصبح" خوانده‌بودم و نسبت به پاره‌ای از اشعار این کتاب هم صادق بود به نظرم!) را میخوانید : 
{او چنان که گفتم در بیشتر غزلها بیتهایی به خاطر ماندنی دارد، اما به نظر میرسد گاهی وفور بیتهای نسبتا معمولی که از همان طبع جوشان برخاسته است، این بیت‌های خوب را در سایه برده‌است.
به راستی به نظر میرسد که بعضی غزل‌ها فاقد حادثه یا "آن" خاصی‌اند که آدمی را به ناگهان مجذوب  کند و شاید علت عمده هم کم‌توجهی شاعر به تخیل و بعضی دیگر آرایه‌هاست.}