این کتاب، روایت شخصی خانمی حدودا چهل ساله است که ۴۴۴ روز طی تسخیر سفارت آمریکا به گروگان گرفته میشه. یک فعال فرهنگی با پتانسیل بالایی از ایران دوستی که ناباورانه هجوم موریانه ها به سمت پِی چوبی بنایی تازه تاسیس رو میبینه که همینطور جلو میره و می‌پوسونه و غیر از‌ تماشای ریزش و سقوط اون بنا کاری از دستش برنمیاد. داستان همدلی احتمالی و امید و آرزویی که از سر بی خردی محض به مرور تبدیل به نفرت شد. بنظرم ترجمه و انتشار روایت یک امریکایی از این وقایع، اتفاق شگفت و عجیبی بود. به صراحت از بدی شرایط و مختصات و ویژگی گروگان گیرها حرف میزنه و احتمالا بخاطر کم مخاطب بودن کتاب در مقایسه با سایر قالب های ارائه، حساسیتی هم ایجاد نکرده که خوشا به حال ما. ابتدای متن نوشتم روایت شخصی یک خانم، به این خاطر که قرار نیست از نمای لانگ شات داستان اشغال سفارت و دوران ۴۴۴ روزه اسارت اون افراد رو بخونیم. صرفا مشاهدات شخصی و‌احساسات یک نفر از اون پنجاه نفر رو مطالعه می‌کنیم که اطلاع چندانی هم از وضعیت سایرین یا حتی اتفاقات روز تسخیر نداره و اساسا محل فعالیتش خارج از سفارت بوده و بعدا به اونجا منتقل میشه. این خانم برامون از فرمول کنار اومدنش با شرایط میگه. مجموعا خوندنش خالی از لطف نیست و بخش هایی از پازل ذهنی یک فرد کنجکاو نسبت به چرایی شرایط فعلی رو کامل میکنه.
        

          روایت یکی از اعضای لانه جاسوسی آمریکا که به مدت ۴۴۴ روز در ایران بازداشت بود.
ما یادداشت‌های کاترین کوب را می‌خوانیم که  یک سال بعد از آزادی‌ نوشته است. روایتهای او بیشتر از روی غرور جهان اولی بودنش وغیرمنصفانه است و خود من به شخصه یکی دو مورد تناقض در نوشته‌هایش پیدا کردم. 
کتاب اصلا دوست‌داشتنی نیست