کتاب «درباره رنج بشر» اثر آرتور شوپنهاور اثری فلسفی است که به ماهیت رنج انسان و حضور فراگیر رنج در زندگی ما می‌پردازد. شوپنهاور در این کتاب، بررسی دقیق و البته سرسختانه‌ای از وضعیت انسان ارائه می‌دهد و استدلال می‌کند که رنج بخشی ذاتی از هستی او است. آرتور شوپنهاور (1788-1860) فیلسوف آلمانی بود که به دلیل فلسفه بدبینانه‌اش شهرت داشت. اثر اصلی او، «جهان به مثابه اراده و بازنمایی»، مفصلا دیدگاه‌های او را در مورد رنج را در بردارد. کتاب حاضر، «دربارۀ رنج بشر» مجموعه‌ای از مقالات و کلمات قصار است که این مضامین را بیشتر بررسی می‌کند و بر اجتناب‌ناپذیری و جهان‌شمول بودن رنج تاکید می‌کند. هر مقاله از این کتاب به جنبۀ مختلفی از این رنج می‌پردازد. بحث اول کتاب، بیهودگی وجود است: وجود انسان بیهوده است. به عقیدۀ شوپنهاور زندگی با نارضایتی آغاز شده و ادامه می‌یابد، زیرا خواسته‌ها و امیال ما هرگز نمی‌توانند به طور کامل ارضا شوند. او معتقد است که رنج صرفا نتیجه شرایط بیرونی نیست، بلکه عمیقا ریشه در ماهیت میل و اشتیاق سیری‌ناپذیر برای رضایت هرچه بیشتر دارد. او استدلال می‌کند که رنج واقعیت اساسی زندگی است و لذت صرفا توقف موقت درد است.در مقالۀ دربارۀ رنج بشر، شوپنهاور به به طور عمیق‌تری به بررسی منابع رنج می‌پردازد، مانند اجتناب‌ناپذیر بودن مرگ، ماهیت گذرای لذت و درد ناشی از دیگر آدمیان. بحث دیگر کتاب، پوچی هستی هست. شوپنهاور در مورد پوچی ذاتی زندگی بحث کرده و بیان می‌کند که حتی زمانی که خواسته‌های ما بر آورده می‌شوند، ما کماکان با احساس کسالت و بی‌معنایی مواجهیم. بدبینی شوپنهاور در سراسر کتاب مشهود است. او دیدگاه‌های خوش‌بینانه سایر فیلسوفان را به چالش می‌کشد و ادعا می‌کند که رنج و بدبختی قانون کلی در زندگی است، نه استثنا. در نهایت قابل ذکر است که ایده های شوپنهاور طیف وسیعی از متفکران از جمله فردریش نیچه، زیگموند فروید و توماس مان را تحت تأثیر قرار داده است. کتاب حاضر منبع ارزمشمندی برای علاقه‌مندان به فلسفۀ پسا-ایدئالیستی قرن نوزدهم خواهد بود.