مردد بودم برای این کتاب مرور بنویسم یا یه پست بهش اختصاص بدم. در نهایت به این نتیجه رسیدم از اونجایی که در بهخوان یادداشت هر کتابی در پایین اطلاعات همون کتاب آورده میشه، یادداشت بهتره. اما خب بازهم فکر می کنم شاید پست بهتر بود🤷🏻‍♀️. 
بگذریم... 
کسایی که از جنابِ حضرتِ والا،پیامبر واژه ها کریستین بوبن اثری خوندن و دنیاشو درک کردن، میدونن که جدا شدن از این دنیا کاری بس دشواره. از طرفی بوبن از اون نویسنده هایی که وقتی یک اثر ازش خوندی، وسوسه میشی بازهم سراغش بری و با خوندن یه اثر دیگه حال خوش و آرامش بخشی که با خوندن آثارش بهت دست داده دوباره تجربه کنی. 
(بیراه نیست که بگم بوبن برای ماشیفتگان قلمش چون مخدری است که به او دچار اعتیادی دوست داشتنی گشته ایم، مخدری به نام بوبن) . 
حالا چرا لازم دیدم برای این کتاب یادداشتی بنویسم؟ 
خب ببینید فضای این کتاب با آثار دیگه ی بوبن کاملا متفاوته، پس برای ورود به دنیای کریستین بوبن انتخاب خوبی نیست. 
به علاوه، برای کسی که یکی دو اثر از بوبن جان خوانده ، بازهم انتخاب مناسبی نیست. 
کتاب در واقع روایت ادبی از بخش هایی از تاریخ مسیحیت  و قدیسین فرانسویه. قطعا برای یک فرد فرانسوی که با این اشخاص و دوره های زمانی آشناست ارتباط گرفتن با کتاب راحت و لذت بخشه. اما خب برای امثال ما که شناختی از این قدیس ها و دوران تاریخی اونها نداریم خوندن این کتاب کسل کننده است. 
ولی صبر کنید، یه امایی این وسط باید بذارم: 
امااااا
برای کسی که چندین کتاب از جناب بوبن جان خوانده باشه، و به نثر و دنیای خیال و ادبی ایشون آشنا باشه، بازهم احساس خوش و خوب و آرامش دهنده ی قلم بوبن باعث لذت بردنش از این اثر میشه. 

پ. ن:(تصحیح میکنم، جناب بوبن جان نه یک مخدر بلکه یک تراپیست روح به وسیله ی واژه ها هستن. انگار مویرگ های روان خواننده هاشو با ظرافت تمام غم روبی میکنه). 
 (｡♡‿♡｡)