«برایسون»، نقد تلقی نقاشی در مقام رونوشتی از طبیعت، رابطه ای ضروری با فهم آن به منزله نشانه و ماحصل یک عملِ مادی دارد. از این جهت، نقاشی به منزله کاری درهم تنیده با فرماسیون اجتماعی فهمیده می شود که نشان دهنده قسمی عاملیت از جانب نقاش است... . کردار دلالت گر ضمن اثرپذیری اش از شرایط اجتماعی، در نحوه بیان این شرایط نقش فعال دارد. بر همین اساس رویکرد این کتاب با دو رهیافت اصلی به هنر و ادبیات از در مخالفت درمی آید؛ از یک سو رهیافت فرمالیستی که آثار هنری را در انزوا و انفکاک از جامعه و شرایط واقعیِ متبلور در هستی اجتماعی درنظر می گیرد و تحلیلش از معنای اثر صرفا متکی به روابط درونی عناصر اثر است. درواقع آن قسم خودآیینی که در فرمالیسم (و در ادراک گرایی) نصیب نقاشی می شود، به بهای نادیده  گرفتن پیوندهای آن با فرماسیون اجتماعی و بیرون  گذاشتن اش از تاریخ به دست می آید، نگرشی که مُقوّم نوعی تاریخ نقاشیِ محروم از تاریخ بوده است. از سوی دیگر، رهیافت جامعه شناسی هنر و مارکسیسم ارتودوکس که اثر هنری را به عنوان بخشی از روبنای ایدئولوژیک، معلول و بازتاب دهنده شرایط زیربنایی دانسته، آن را از عاملیتش در فرماسیون اجتماعی محروم می کند. ایده محوری این کتاب متضمن درنظر آوردن نقاشی به منزله یک کردار یا پراتیک مادی است که نمایانگر نقش و حضور تاریخی انسان در عرصه اجتماعی است، و این مستلزم نوعی تغییر نگاه در تاریخ هنر است که این حوزه را از تصور نقاشی به منزله ادراک یا به منزله امری روبنایی به سوی فهم نقاشی به منزله نشانه سوق دهد. این در حکم مدخلیت  دادن به کار و تلاشی است که روی ماده انجام شده و به شکل نقاشی متبلور می شود. نشانه شناسی آن گونه که از سوی برایسون مطرح شده، پاسخی به معضلاتی است که سیطره فرمالیسم و جامعه شناسی هنر به بار آورده است.