از پله ها که بالا می رفت، دوباره صدایش کرد. هرچه بالاتر می رفت صدای موسیقی واضح  تر می شد. آهسته قدم برمی داشت که اگر آلدا با این موسیقی مالیخولیایی خوابش برده، او را بیدار نکند.صدای احساساتی خواننده از لای درِ نیمه باز شنیده می شد. دوباره آلدا را صدا کرد، خیلی آهسته. نمی خواست اگر خواب است، یا دارد لباس می پوشد، او را بترساند. از لای در نور آفتاب را می دید که تابیده روی گوشه ی روتختی گلدوزی شده. در را با پایش هل داد. دستش را گذاشت روی دهانش. دستگاه پخش سی دی کنار تخت بود، کنارش یک بطری خالی نوشیدنی، یک قوطی قرص، و یک سرنگ قرار داشت. بدون مدرک پزشکی هم می توانست بفهمد تلاش برای به هوش آوردن آلدا بی فایده است.