انگار یادمان رفته بود خارج از دیوارهای این باغ کویر است. هر دو فقط به آن لحظه چسبیده بودیم، به آرامشی که داشتیم و به قول آزاد هم را کامل میکردیم مشاورمان به ما می گفت متضاد ترین های سازگار و این برای من و او قشنگ بود وقتی شعر خواندنمان تمام شد و تصمیم گرفتیم توی باغ بدویید و مسابقه بدهیم سازگار بودیم وقتی صدای خنده ی ظریف من و خنده ی بلند مردانه ی او با هم ادغام شده بودند. سازگار بودیم. وقتی نور از بین درختان سرک میکشید و مسیرمان را روشن می کرد. سازگار بودیم وقتی نگاهش با دیدن کفشهای پای من و نگاهم با دیدن کتاب میان دستش برق می زد. سازگار بودیم و یادمان نمی رفت حالا در باغی صدای خنده هایمان پخش است که روزی شازده ای قاجاری دلش خواست در بین راه ابریشم آن را بسازد تا خاطره ها را توی خودش جمع کند و شاید روزی که ما در این جهان نبودیم هم این درخت ها این فواره ها و این باغ قصه ی این روزهایمان را از یاد نبرد قصه ی عاروس و شازده داماد کرمانی توی باغ شازده ماهان را