امروز داشتم با عجله از کلاس خارج می شدم که دستم، در واقع آرنجم، محکم خورد به چارچوب در. در لحظه که ضعف کردم، هیچ، اما از سر شب دستم به اندازه ی یک تخم مرغ قرمز شده و شدیداً هم درد می کنه. همینطور که پی مسکن رفته بودم آشپرخانه، کتاب برادرم رو از روی کابینت برداشتم که مثلاً چند خطی بخوانم بلکه حواسم یک کم پرت شود. در کمال ناباوری تا آخرش خواندم. در کمال ناباوری، چون قبلاً جلد اولش رو امتحان کرده بودم و همون بیست صفحه ی اول انیمیشن ش رو هزار بار ترجیح داده بودم. 
همچنان به نظرم انیمیشنش جذاب تره و جداً باید به کارگردانش اسکار داد که از همچین آشی، یک انیمیشن جذاب درآورده. در ضمن حرف زدن هیکاپ با اژدها ها هم روی اعصاب بود، اما خب، به یک بار خواندش که می ارزید.