"رنگ و ..." از بین کتاب قصه های گسسته شده و رو به موت یه کوچولویی به چشمم خورد و از بین "حسنی و گرگ بلا" و "پرندهء زیرک" و غیره و غیره که هرکدوم از چهار صفحه هفت صفحشون نبود کشیدم بیرون.
و برعکس همه‌ی اون کتابها کامل دست نخورده بود.زیبایی جلدش اول از همه جذبم کرد .
[به خدا جلدش از اینکه تو بهخوانه خیلی خوش رنگ و آب تره..!]

و بعد از چند سال که کتاب کودک رفته بود جز خاطرات و "رمان ها" مارو از هم دور کرده بود نشستم به خوندنش و اصلا هم خنده‌ی بقیه مهم نبود [کتاب ها سن و سال ندارن؛ مگه نه؟]
به جرعت میتونم بگم از کتابهایی که این مدت خونده بودم یک پله بالاتر بود.
 سحر کریمیان که با تصویر گریش هفتاد درصد راه رو تنهایی رفته بود.
سرور پوریا که من اولین بار بود اسمشون رو میدیدم و چقدر خوش نوشته بودند.
از اسم شخصیت ها بگیر و برو تا وقایع داستان که چقدر توصیفات درست و قشنگی داشت.
مدت خوندنش به ده دقیقه هم نکشید ولی منم نگران درخت‌های عمو سبزعلی و نجات جون بابا جبار نجار بودم.
فقط نمیدونم چجوری بزارمش توی کیفم که نفهمه؟

یه گله هم از بچه های بهخوان...یعنی چی که من اولین نفری بودم که خوندمش؟؟؟