خلاصه ی نگرش من به فلسفه این است: فلسفه باید به صورت اثری منظوم نوشته شود. «لودویگ ویتگنشتاین»هر چند موضوع نوشته های ویتگنشتاین مشابه موضوعات مطرح شده از سوی سایر فیلسوفان تحلیلی - ماهیت منطق، مرزهای زبان، تحلیل معنا - است، اما او این کار را به سبکی شاعرانه انجام داد: همین امر، کار او را از سایر همتایانش متمایز می سازد و پرسش از چگونه خواندن ویتگنشاین را به پرسشی به جا بدل می نماید. بنا به استدلال ری مانک، در بن اندیشه ی ویتگنشتاین عزمی راسخ برای مقاومت در برابر علم گرایی عصر ما و نوعی تاکید بر انسجام و خودسامانی اشکال غیرعلمی فهمیدن وجود دارد. ویتگنشتاین تلاش می کرد روشن سازد که فهم مورد نظر ما در فلسفه شبیه به فهم ممکن ما از یک فرد، یک قطعه موسیقی و یا یک شعر است.