هرچه این احساس را در انزوا پنهان کند،
می‌تواند از خودش تا کی مرا پنهان کند؟

عشق، قابیل است؛ قابیلی که سرگردان هنوز
کشته‌ی خود را نمی‌داند کجا پنهان کند؛…

در خودش من را فروخورده‌ست؛ می‌خواهد چقدر
ماه را بیهوده پشت ابرها پنهان کند؟!

هرچه فریاد است از چشمان او خواهم شنید
هرچه را او سعی دارد بی‌صدا پنهان کند

خسته هرگز نیستم؛ بگذار بعد از سال‌ها
باز من پیدا شوم، باز او مرا پنهان کند؛…
        

          پارسال این کتاب رو یه جایی دیدم که انتظارشو نداشتم، گرفتمش؛ تا این که چند وقت پیش این بیت رو دیدم «حال مرا مپرس که هنجار ها مرا* مجبور می کنند بگویم که بهترم» دیدم از همین دفتر شعر هست. این شد که ترغیب شدم بخونمش. و
تعداد کمی از غزل ها زیاد نچسبید بهم، اما خیلی هاش چسبید، شاید بشه این کلیشه رو به کار بُرد که: احساساتْ تو خیلی از غزل ها موج می زد. برام ملموس بود