موفقیت یک جامعه مردمسالار به میزان زیادی به درک و توانایی شهروندان آن جامعه بستگی دارد؛ لذا شهروندان یک جامعه آزاد باید اطمینان حاصل کنند که برمبنای ملاحظات سیاسی یا سایر انواع ملاحظات، در کار متولیان جستجوی دانش و انتقال آن به دیگران اخلال صورت نگیرد. این نوع صیانت از اساتید دانشگاه با عنوان آزادی آکادمیک شناخته شده است که ناظر بر حق افراد واجد صلاحیت‌های حرفه‌ای جهت کشف، تعلیم و نشر حقیقت از دیدگاه خودشان در حوزه تخصصی‌شان هست. ... هر زمان که فرد یا گروهی تلاش کند به اعمال کنترل بر مجموعه‌ای از اساتید، مانع از جستجوی حقیقت توسط آنها میشود و آزادی آکادمیک به مخاطره می‌افتد. مهمترین تعهد هر عضو هیئت علمی مقاومت در برابری تهدیداتی از این دست و عدم عقب‌نشینی در برابر کسانی است که در جهت ارعاب یا اعمال سلطه می‌کوشند. دانشگاه بدون آزادی علمی درخور نام دانشگاه نیست. ... هیچ کس در محیط دانشگاه، اعم از استاد، دانشجو با مهمان مدعو، مادامی که پا از دایره ادب و نزاکت بیرون نگذاشته باشد نباید از بیان عقاید خود منع شود. هرچند ممکن است برخی عقاید به شدت مسموم باشند، اما سرکوب کردن آنها خطر بزرگتری را به همراه خواهد داشت. زمانی که عقاید یک شخص سرکوب شوند، امنیت برای بیان عقیده هیچ فرد دیگری وجود نخواهد داشت.