در میان گونه های موجود در اکوسیستم بیشعوری، ترامپ دقیقاً به کدام گونه تعلق دارد؟ چرا ظاهر ترامپ تا این حد فریبنده است؟ چرا این مرد موطلایی و عاشق طلا، دوست داشتنی به نظر می رسد؟ اصلاً، چرا ترامپ این قدر باعث بی ثباتی می شود؟ چرا ما در برابر او احساس حیرت، گیجی و سردرگمی می کنیم و در هاله ای از آشفتگی به او می نگریم؟ او دمکراسی را با چه خطراتی مواجه می کند؟ همة ما قبول داریم که ترامپ، نمونة «حب نفس» یا «میل به رسمیت شناسی خود توسط دیگران» است. او عاشق جلب توجه و ارتقای جایگاه خود در چشم دیگران است، و به طور خستگی ناپذیری درحال اثبات این مدعاست که از همه «بزرگ تر»، «بهتر» و بیشتر «مسلط بر خویش» است.
ترامپ، به رغم ضعف هایش، برای کسانی که به سیستم سیاسی موجود بی اعتمادند، همچون کورسوی امیدی برای تغییر وضع موجود است. در این سیستم فاسد، برنده شدن یک بیشعور در رقابت قدرت، پرسشی را پدید می  آورد: «آیا ممکن است یک بیشعور تمام عیار، چنین لطف بزرگی در حق ما انجام دهد و با فساد مبارزه کند؟» «لودگی» شیوة خاص بیشعوری ترامپ است. این شیوه نشان دهندة علت موفقیت اوست، اما از طرفی نشان دهندة انحطاط تدریجی و تبدیل شدن او به قدرتی است که از خشونت پشتیبانی می کند.
آیا ترامپ می داند خودبزرگ بینی اش او را به کجا می کشاند؟ احتمالاً نمی داند، و بی توجهی چنین افرادی به رفتارشان، درحالی که تلاش می کنند به بالاترین مقام کشورشان و حتی جهان برسند، ما را با نگرانی همه جانبه ای دربارة آینده مان مواجه می کند.