خیلی خوشحالم که دارم با محمد رضایی‌راد آشنا می‌شم. دومین نمایشنامه‌ای بود که ازش خوندم. بلیط گیرمون نیومده بود که بریم اجراش رو ببینیم و تصمیم گرفتم دست‌کم نمایشنامه رو بخونم، گرچه بالاخره بلیط هم گرفتم و به زودی می‌بینم‌ش. این‌که فلسفه وارد نمایش شده برام خیلی شگفت‌انگیزه. در نمایشنامه‌ی «فعل» یک مفهوم فلسفی وارد نمایش شده بود و این‌جا علاوه بر یک مفهوم فلسفی، پای یه فیلسوف،‌ یا شاید بهتر باشه بگم دو فیلسوف، یعنی سقراط و والتر بنیامین هم در میونه.
اما بیش از این‌که خودکشی بنیامین و اتفاقات دراماتیکی که در این نمایش حول این ماجرا رخ می‌دن ذهن من رو درگیر کنه، این اندیشه برام قابل‌تأمله که چطور فرآیندهای دیالکتیکی تاریخی اتفاق می‌افتند و خودشون رو به شکل‌های در ظاهر متفاوت اما در باطن یکسانی تکرار می‌کنن. چطور اون چیزهایی که در ظاهر پیشرفت‌هایی به‌نظرمی‌آن، در واقع همون اشتباهاتی‌ان که پیش‌تر هم اتفاق افتادن.
خیلی شگفت‌انگیز بود که چطور محمد رضایی‌راد تونسته در این نمایش‌نامه مرگ سقراط و خودکشی بنیامین رو به اوضاع کنونی خاورمیانه و جهان ربط بده.