یک رابطه خوب با حیوانات،درست زمانی حاصل میشود که قادر به ارج نهادن به تفاوت هایشان باشم:وقتی که آن ها را از خودمان دور احساس میکنیم،وقتی که فکر نکنیم به هر قیمتی باید آن ها را در قالبی انسانی در می آوریم.حتی پیشی داخل سالن هم که فکر میکنیم همه چیز را راجع به آن می دانیم و اغلب به نظرمان قابل پیش بینی می آید،برای ما یه صورت رمز و رازی است(مخصوصا آن هنگام که وقت و بی وقت از ما غذا میخواهد؛و اینطور به نظر میرسد که صاحب یک ساعت دقیق است و دقتش به حدی است که انتظار دارد وقت شناس باشیم)آلبرتو موراویا وقایع نگار دقیق و نکته سنج این رمز و راز بوده است.او در داستان های مربوط به حیواناتش دقیقا از جایی شروع کرده که در عین حال که تمایل داشته فاصله و دوری بین شان حفظ گردد،خود را بسیار به آنها نزدیک نموده و آنها را با چشمان بسیار تیزبین خود موشکافی کرده است.